Ja, we boffen weer. Er viel een bustocht uit en wij krijgen de bus.  Ondertussen hebben we al aardig wat locaties waar we heen kunnen gaan. In mei is het altijd leuk om naar de cactuskwekerij te gaan. Het is al weer 5 jaar geleden dat we daar voor het laatst waren. Toen was het een kwekerij met een eenvoudig restaurant met keuken stoelen en houten tafeltjes.Nu is Annie Cactus in Ruurlo uitgegroeid tot een mooi binnen park.  Van te voren even gebeld dat we komen met negen mensen. Het is de dag na Pinksteren en dus heerlijk rustig. Annie staat al te wachten getooid met een rode cowboy hoed. Welkom, welkom, roept ze  enthousiast. Ik zet de trein aan, is leuk om naar te kijken, zegt ze  en snelt naar de schakelaar.Een enorm landschap met heel veel cactussen en daar tussen een rails waar verschillende treintjes beginnen te rijden. De bewoners zijn  gelijk gefocust. Kijk, daar gaat de trein, nee nog een trein. Er staan bankjes en enkele dames, die gearmd binnen komen, gaan daar zitten en bekijken het tafereel.Daarna lopen we verder en bewonderen alle cactussen. Ruim 2000 soorten  staan er. Grote, hele grote, kleine en hele kleine cactussen. Sommigen staan in bloei. Na en half uur wordt er een zitje gespot. Naast enkele vogelkooien en  zicht op alle cactussen. Een ideale plek om even te rusten en iets te drinken. Annie komt er al aan lopen en zorgt voor koffie, thee en limonade en zelfgemaakte kruidcake. Voordat we drinken krijgen, vertelt Annie een verhaal over de cactus en declameert twee zelfgemaakte gedichten. Ondertussen is er voortdurend het gekwetter van vogels te horen. De koffie is heerlijk en ook de kruidcake smaakt goed. Dan komt de man van Annie met een kruiwagen met twee grote cactussen.Gedoneerd door enkele bezoekers. Benieuwd zijn we hoe hij ze in de grond gaat zetten. Het zijn cactussen van ruim een halve meter in doorsnee. Met handschoenen gaat dat niet. De grote stekels zullen er doorheen prikken. Dan pak hij twee plaatjes piepschuim. Drukt deze tegen de cactus en tilt hem op en zet hem netjes in het vooraf gegraven gat. Oh! Zo doe je dat. Wat slim! We zitten heerlijk en mogen nog best wel koffie pakken. Dan plots kijken we even hoe laat het is. Half vijf, oeps! We moeten gaan. Jammer, ik wil hier nog wel even blijven, roept een bewoner. Helaas dat gaat niet. Sommige moeten nog even naar de toilet en dan vlug de  bus in. De man van Annie komt aangesneld en geeft als cadeau een stenen bak met negen kleine cactussen. Voor de woonkamer,zegt hij. Wat een gastvrijheid. Heerlijk is het om  weer in de bus te zitten. De bus rijdt bijna geruisloos en het uitzicht is voor een ieder goed. Aan het eind een applaus voor de chauffeur.

 Hopelijk is er snel weer een uitje, het was oer gezellig!

 Henny Pikkert    Activiteitenbegeleidster

Huis ter Weegen

>

>