Busreisje Stichting Bus op vrijdag 6 oktober 2017
Onlangs was ik met een oude van dagen op stap. En een groepje jongelui van de dagbesteding van de Borkel uit Gorssel. Nee, dat is flauw. De chauffeur is nog fit en jong. Van geest in elk geval. Hij kon de club “toeristen” nog prima aan. Heel goed zelfs. Hij heeft ons een erg leuke middag bezorgd. De chauffeur, mijn vader, die zijn dochter een middagje meenam naar zijn werk.
Op vrijdag 6 oktober liet ik mij door Lambert in de mooie Stichting Bus-bus voorrijden op de parkeerplaats van de Borkel.
Mij niet onbekend, ik heb er namelijk tot voor kort met plezier gewerkt. Dat maakte het reisje extra leuk. Ik hoopte nog een paar oude bekenden en bekende ouderen te treffen en in onze bus te kunnen laden. En jawel hoor, er waren er nog een paar die me niet vergeten waren. Maar omdat het altijd leuk is om nieuwe contacten te maken mochten de oude ónbekenden natuurlijk ook mee. Met ons achten, waaronder ook begeleidster Ellen, namen we plaats en lieten we ons rijden. Zoals gebruikelijk waren de mannen in de minderheid. Twee stuks, waarvan de chauffeur er al één was. Maar daar leken ze niet angstig door te worden. Dapper gingen ze ons voor door samen voorin te gaan zitten. Geen vuiltje aan de lucht. Op een paar spatjes regen buiten de bus na.
De tocht zou door de omgeving van de uiterwaarden van de IJssel gaan. Ik liet me verrassen.
En dat gebeurde, ik was verrast. Ik noemde ons eerder al toeristen en met name mijzelf, omdat ik echt uit de omgeving van de afgelegde route kom, maar toch heel veel plaatsen en plekken tegen ben gekomen die ik nog niet eerder zag. De uiterwaarden van Zutphen en Gorssel waren me bekend, maar nu weet ik dat wanneer je wél verder kijkt dan dat je neus lang is je nog veel meer meters onschatbare uiterwaarden kunt vinden. Alle uitleg die Lambert erbij gaf was interessant en nieuw voor me. En met regelmaat hoorde ik ook verbaasde klanken uit de rest van de bus komen. Uitspattingen als “oh?” en “ach!” waren goed vertegenwoordigd. In de meest positieve vorm. Wist u bijvoorbeeld dat het rijtje huisjes, wat een beetje vreemd staat midden in het weidse landschap nabij Fortmond, voormalige arbeiderswoningen waren voor vroegere medewerkers van de steenfabriek aldaar? Nee, wist u waarschijnlijk niet. Lambert deed hierbij ook af en toe zelf nog wat nieuwe kennis op door te luisteren naar de informatie van de man rechts van hem, die je bijna zag azen op de microfoon. Maar de bescheidenheid van de beste man hield hem tegen en zo werden de weetjes opgedaan tijdens fietstochten, op zachte toon doorgegeven aan de chauffeur. Die ze dan gelukkig wel verder doorgaf aan de rest van de bus. Een mooi samenspel.
De reis bracht ons via de Worp (U weet wel, van Bert van Marwijk) door plaatsen als Terwolde, Welsumerveld en Welsum. En langs Buizerds en Blonde d’Aquitaine koeien. Op de prachtige lange dijk brak plots de zon nog door. Maar dat wisten we al, want daar had Lambert een app voor. Een prachtig gezicht leverde het op. We reden door naar Veessen, ook nog nooit van gehoord. Waar we door middel van een recent geplaatste, strakke, ellenlange brug, waar ik het bestaan niet van afwist, de uiterwaarden trotseerden. Hoe mooi de combinatie van zon en het landschap kan zijn werd eens te meer duidelijk toen we met bus en al op de pont het water op gingen om de oversteek naar Wijhe te maken. Letterlijk schitterend was het, om omringd door groen en voorzichtig doorkomende herfstkleuren, de zon het water van de IJssel te zien raken.
Eenmaal de IJssel over en een nieuwe provincie ingereden, ontdekten we naast Olst ook kleine plaatsjes als Boerhaar, Den Nul en Duur. Daar zagen we mooie dijkhuisjes en ondergelopen landerijen. In de Duursche Waarden gingen we “op Duur” en op chic een betaalbaar kopje koffie drinken in het infocentrum. Na de koffie en het koekje stapten de dames en heer weer in om de terugtocht naar Gorssel in te zetten. We genoten verder van de omgeving en de toelichtingen van Lambert, onze gids van dienst, die met een vriendelijke glimlach onvermoeibaar leek. Wat kan het toch onverwacht mooi zijn, de natuur zo dicht bij je eigen voordeur. Via Diepenveen en Deventer en met een grapje en een voorzichtig liedje kwamen we zonder kleerscheuren aan in Gorssel. De gevreesde file was gelukkig nog niet op gang gekomen. Zelfs dat zat mee.
We evalueerden kort en kwamen tot de simpele conclusie dat het een ontzettend leuke middag en 90 mooie kilometers waren geweest. De mensen hebben genoten en ik heb genoten. Mijn vader zorgt maar wat goed voor de mensen in “zijn” bus. Niet alleen door ze rond te rijden maar ook door hartelijk, behulpzaam, geduldig en geïnteresseerd te zijn. Er is een goede zorgmedewerker verloren gegaan aan hem, maar hij haalt dat nu, na zijn pensioen nog een beetje in. En dat maakt me toch trots op mijn vadertje.
Tot slot een mededeling van huishoudelijke aard: Gefeliciteerd Stichting Bus, met jullie jubileum! De chocolaatjes waren heerlijk. En heel snel op.
Graag tot een volgende rit!
Vriendelijke groet,
Minke Kouwenberg